Trejsi Ševalije Dama i jednorog

Poznata izdavačka kuća Laguna donosi Vam još jedan zavodljiv i intrigantan roman Trejsi Ševalije Dama i jednorog.

Popularna i svetski poznata spisateljica Trejsi Ševalije poznata je po izboru tema svojih romana koji su najčešće inspirisani nekim čuvenim slikarskim portretom ili slikarskom kompozicijom.

U slučaju knjige Dama i jednorog težište priče vezuje se za izradu šest tapiserija naručenih za rezidenciju bogatog francuskog diplomate. Na tapiserijama devojke izuzetne lepote u pratnji jednoroga simbolišu ljudska čula i umeće zavođenja.

Ono što je ipak najzanimljivije jeste pozadina nastanka ovih tapiserija, veza između naručioca i njegove porodice, slikara koji radi nacrte kao i porodice koja na kraju tapiserije izrađuje. Njihova povezanost inspiriše svaku od tapiserija ponaosob, bilo da se radi o specifičnom izrazu lica devojaka, simbolima ili propratnom eksterijeru.

Ipak meni se čini da  Ševalije u centar svog romana stavlja ženu kao takvu.

Ženu na pragu života, onu koja je zavedena i ostavljena, potom  ženu koja možda nije imala sreće da bude rođena u višem staležu, ali i damu na zalasku svoje mladosti i svega što ona sa sobom nosi.

Kako je priča smeštena na sam kraj XV veka, teritoriju Francuske i Belgije, spisateljica se potrudila da nam dočara duh tog vremena, uloge u društvu, značaj crkve, položaj umetnika, ali se i sama veoma bavila istorijatom tapiserije.

Pročitajte knjigu Dama i jednorog koja će Vam ukazati da je najveća prednost ženskog roda  pored toga što smo kadre da na svet donesemo jedan novi život, da posedujemo putenost, zavodljivost i ženstvenost koja se krije u svakoj od nas. Ovaj roman će to svakako i probuditi.

Da Vinčijeva Đokonda

Jedan od najpoznatijih ženskih portreta ikada Mona Liza, delo je slavnog renesansnog slikara Leonarda Da Vinčija.

Narudžbinu za portret Da Vinči prima od firentinskog trgovca Frančeska Đokonda, koji želi da ovekoveči lepotu svoje supruge Lize del Đokondo- Mona Lize. Umetnik sliku radi četiri godine do 1505. godine, a delo se vodi kao nedovršeno. Kako to navodi Đorđe Vazari u svojim Životima slavnih slikara vajara i arhitekata portret je sinonim ženske ljupkosti i smernosti. Oči su žive, okružene tamnim trepavicama. Obrve su naslikane sa takvom brižljivošću bukvalno kao da dlake rastu iz mesa, negde gušće negde ređe. Nos skladan, malo otvorena usta koja se izvijaju u prijatan i prirodan osmeh odajući utisak kao da se radi o neko boginji.[1]

Veruje se da je Mona Liza zaista bila žena izvaredne lepote i da je ju je umetnik naslikao bez imalo dodavanja, mada neki izvori navode da je umetnik na ovom portretu zapravo slikao svoju majku.

Smatra se da je portret Đokonde, Leonardu doneo veliku slavu, da mu je kod naručioca znatno porasla cena, mada je on u doba rada na ovom delu bio već etabliran i poznat stvaralac.

Delo se danas nalazi u muzeju Luvr u Parizu, iako ju je 1911. godine ukrao izvesni Vićenco Peruđa, pod izgovorom da slika treba izvorno da se vrati u Italiju gde je i nastala.

1956. godine jedan Bolivijac je kiselinom oštetio donju polovinu slike zbog čega je ona danas izložena po zaštitnim staklom.

[1] Vazari Đ., Životi slavnih slikara vajara i arhitekata, Beograd 2000, 197.

Džamija kao takva.

Džamije institucijalno predstavljaju bogomolje vernika islamske veroispovesti.

Ono po čemu su specifične i razlikuju se od ostalih bogomolja jeste da u njima nema slika svetaca kao ni propratne religiozne muzike. Tu su međutim natpisi takozvane arapske kaligrafije koji su uvek bez izuzetka na arapskom jeziku.

Ja sam želela da pišem od džamijama jer su one u kojima sam ja bila na mene ostavile veoma jak utisak. Najviše sam ih posetila prilikom svog studijskog putovanja, kada sam kao student bila u Istanbulu. Da stvar bude još zanimljivija tu se pre svega radilo o nekada hrišćanskim crkavama koje su nakon turskih osvajnja 1453. godine pretvorene u džamije.

Nekadašnji manastir Konstantina Lipsa, crkva Svetih Teodora, crkva Hrista Pantepoptea zatim crkva Bogorodice Pamakaristos,  manastir Hora, ali pre svega najčuvenija i najslavnija od svih Aja Sofija, nekadašnja Sveta Sofija – centralna crkva vizantijskog sveta.

Fascinantno je to da kada stupite u te prostore uz veliko poštovanje prema veri zemlje u kojoj se nalazite, provejava duh starih vremena, naroda i religije za koju je iz temelja nastala gotovo svaka od njih.

Sveta Sofija kako ću je ja u nastavku teksta zvati, kao da odzvanja u mimohodu vizantijskih partijarha i careva, iako je ukrašena ogromnim islamskim medaljonima, u njoj su kao dokaz izuzetne umetničke delatnosti sačuvani mozaici Hrista i Bogorodice rađeni u zlatu.

O tome koliko su turski osvajači imali svest o vrednosti svake vrste, svedoči podatak da je turski sultan Mehmed Osvajač posekao svakog svog vojnika koji je na bilo koji način pokušao da oskrnavi Svetu Sofiju.

Posetila sam još jednu džamiju i to je na severu afričkog kontinenta najpoznatija , džamija u Keruanu, ali moram priznati da na mene nije ostavila takav utisak kao gore pomenute.

Kultura i veličina jednog naroda se ogleda u tome koliko su sposobni da poštuju druge narode a pre svega njihovu veru, bez obzira na razliku u moći ili uticaju.

*Ilustracija u tekstu predstavlja staru fotografiju džamije u Bagdadu.

PREDIVNE RUŠEVINE

PREDIVNE RUŠEVINE

Džes Volter

Uživajte u još jednom izdanju popularne domaće izdavačke kuće Laguna.

Romantičan i nabijen emocijama, roman Predivne ruševine vodiće Vas kroz dve akterima povezne, priče. Jedna se smešta u  italijansko seoce Porto Vergonja 1962. godine, dok druga opisuje svetlima obasjani Holivud danas.

Kako je ljubav doživljavana nekada u jednoj skromnoj sredini i kojim izazovima ona danas mora da se odupre…

Problemi savremenog čoveka, njegova stalna potraga za materijalnim i površnim još više dolazi do izražaja u onim delovima romana gde se opisuje jednostavni život Italije sedamdesetih godina sa svim njenim krajolicima, običajima i živopisnim stanovništvom.

Najzanimljivije jeste svakako povezanost između aktera glavnih priča nekada i sad, kojom nam autor Džes Volter ukazuje na kob sudbine i prolaznost života onih koji nisu znali da cene prave vrednost.

Pisac je tako na pozornicu svog romana smestio likove poput nekada slavnog holivudskog producenta Majka Dina, njegovu mladu i ambicioznu asistentkinju Kler, ali i Paskvala romantičnog i zanesenog vlasnika italijanskog pasniona u kojem odseda prelepa američka glumica. Tu su još brojni akteri poput lokalnih mafijaša, prostih ribara Porto Vergonje, ali i pravih holivudskih zvezda, svetski poznatog glumačkog para Ričarda Bartona i Liz Tejlor.

Maestralno povezivanje detalja, upotreba lokalnih izraza ali i istorijska preciznost odaju utisak da je sam autor morao da boravi na svakoj lokaciji koju je u svom romanu opisao. Izuzetno poznavanje prilika glumačke scene sedamdesetih godina prošlog veka, ukazuju na veliki istraživački rad Voltera ali i na simpatije prema italijanskoj obali ali i kuhinji.

Bez sumnje ćete uživati u čitanju jednog ovakvog dela koje je uzbudljivo, duhovito,  ali i iskreno i pomalo potesno.

Omaž ljubavima koje nikada ne prolaze, zato što se prerano završe.